Δείτε το σχετικό βίντεο και διαβάστε τα πρακτικά ..
http://youtu.be/7u1Ebjqp9ds
Π Ρ Α Κ Τ Ι Κ Ο
(Άρθρο 40 παρ.1
Κ.τ.Β.)
Στην Αθήνα, σήμερα,
16 Ιουνίου 2014, ημέρα Δευτέρα και ώρα
17.15΄, συνήλθε σε συνεδρίαση, στην
Αίθουσα
«Προέδρου
Αθανασίου Κων. Τσαλδάρη» (223)
του Μεγάρου της Βουλής,
η Διαρκής
Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης,
Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης, υπό
την προεδρία του Προέδρου αυτής,
κ. Μιχαήλ Ταμήλου, με θέμα ημερήσιας:
Συνέχιση της
επεξεργασίας και εξέτασης του σχεδίου
νόμου του Υπουργείου
Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων «Κύρωση της Διεθνούς
Σύμβασης για την προστασία όλων των
προσώπων από αναγκαστική εξαφάνιση
και προσαρμογή της Ελληνικής Νομοθεσίας»
(2η
συνεδρίαση – β΄ ανάγνωση).
Στη συνεδρίαση
παρέστη ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας
και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κ. Χαράλαμπος
Αθανασίου.
Ο
Πρόεδρος της Επιτροπής, αφού διαπίστωσε
την ύπαρξη απαρτίας, κήρυξε την έναρξη
της συνεδρίασης και έκανε την α΄ ανάγνωση
του καταλόγου των μελών της Επιτροπής.
Παρόντες ήταν οι
Βουλευτές κ.κ.:
ΜΙΧΑΗΛ ΤΑΜΗΛΟΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής):
Το λόγο έχει η κυρία Μακρή.
ΡΑΧΗΛ
ΜΑΚΡΗ (Ειδική Αγορήτρια των Ανεξάρτητων
Ελλήνων): Θα ήθελα καταρχάς να σχολιάσω
ότι αν θέλετε να δείτε ποιοι είναι αυτοί
που τροφοδοτούν τον φασισμό σε αυτή τη
χώρα σας καλούμε να πάρετε έναν καθρέφτη
και να κοιτάξετε τον εαυτό σας. Δυστύχημα
αποτελείτε εσείς για τη χώρα, εσείς που
νομοθετείτε κατά παράβαση και παραβίαση
του Συντάγματος, των νόμων αυτής της
χώρας και του Κανονισμού της Βουλής,
είστε οι μόνοι υπεύθυνοι για την εξαθλίωση
του ελληνικού λαού, είστε υπεύθυνοι για
τα φαινόμενα βίας και ξυλοδαρμού προς
τους έλληνες πολίτες που διεκδικούν το
αυτονόητο δικαίωμα στην εργασία, όπως
για παράδειγμα τις καθαρίστριες του
Υπουργείου των Οικονομικών.
Φτάσατε ακόμα και να υποβαθμίσετε το
θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας,
προβαίνοντας σε μεθοδεύσεις που δεν
έχουν όρια. Η βεβαιότητα εκλογής του
Προέδρου της Δημοκρατίας και μάλιστα
πριν τη λήξη της θητείας του κ. Παπούλια
από τον Πρωθυπουργό του οποίου η
συγκυβέρνηση δεν διαθέτει 150 Έδρες γεννά
πάρα πολλά ερωτηματικά. Δεν γνωρίζουμε
αν η βεβαιότητα του κ. Σαμαρά προέρχεται
από υπόγειες και αδιαφανείς συμφωνίες
στήριξής του από Βουλευτές που εκλέχτηκαν
σε αντιμνημονιακά κυρίως κόμματα και
ανεξαρτητοποιήθηκαν χωρίς προφανείς
πολιτικούς και ουσιαστικούς λόγους,
δεν γνωρίζουμε αν ο Πρωθυπουργός παίζει
άλλη μια φορά με τους θεσμούς και
χρησιμοποιεί την πρόωρη εκλογή του
Προέδρου της Δημοκρατίας για να επιτύχει
την φθινοπωρινή εκλογή στις κάλπες ούτε
γνωρίζουμε τις πρακτικές και τις
μεθοδεύσεις μιας κυβέρνησης που
λειτουργεί σαν παρακρατικός μηχανισμός
εκποίησης της εθνικής ανεξαρτησίας και
ξεπουλήματος του κόπου αλλά και του
ιδρώτα των ελλήνων πολιτών. Φτάσατε στο
σημείο να εκχωρείτε την οικονομική
κυριαρχία της χώρας με το αυριανό
νομοσχέδιο που φέρατε στο Υπουργείο
Οικονομικών στην Επιτροπή Οικονομικών
Υποθέσεων μέσα στο οποίο ορίζεται ότι
ακόμα και την σύνταξη του Προϋπολογισμού
και όλα τα απόρρητα στοιχεία της χώρας
θα τα διαχειρίζονται από τις Βρυξέλες.
Αυτό δεν το λέω για να το ακούτε εσείς
αλλά να το ακούν οι έλληνες πολίτες για
να ξέρουν τι κάνετε.
Όσον αφορά στο νομοσχέδιο, θα επιφυλαχθούμε
και εμείς να τοποθετηθούμε στην Ολομέλεια
γιατί γνωρίζουμε ότι αν δεν επιφυλαχθούμε
θα μας στερήσετε το δικαίωμα να
τοποθετηθούμε στην Ολομέλεια και επειδή
ακόμα δεν σας έχουμε καμία εμπιστοσύνη
και θεωρούμε ότι θα φέρετε τροπολογίες
της τελευταίας στιγμής, όπως συνηθίζετε.
ΜΙΧΑΗΛ
ΤΑΜΗΛΟΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής): Το
λόγο έχει ο κ. Πανούσης.
ΙΩΑΝΝΗΣ
ΠΑΝΟΥΣΗΣ (Ειδικός Αγορητής της ΔΗΜ.ΑΡ.):
Εγώ θα επιμείνω ότι πρόκειται για κρατικά
εγκλήματα και όχι για εγκλήματα του
κοινού ποινικού δικαίου και τότε θα
επανέλθω στο 322. Αναρωτιέμαι αν το άρθρο
13 της Σύμβασης που λέει δεν είναι πολιτικό
έγκλημα μπορεί να αφορά όλες τις
περιπτώσεις. Δηλαδή η απαγωγή ενός
πολιτικού ηγέτη ή ενός πολιτικού
στελέχους από μια άλλη χώρα βάσει
κρατικών επιλογών μιας άλλης χώρας
θεωρείται ότι δεν είναι πολιτικό έγκλημα;
(Συνέχεια ομιλίας κ. ΙΩΑΝΝΗ
ΠΑΝΟΥΣΗ, Ειδικού Αγορητή της ΔΗΜ.ΑΡ.)
Η θεωρία λέει ότι κρατικό
έγκλημα είναι κάθε δράση που παραβιάζει
ή το δημόσιο διεθνές δίκαιο ή το διεθνές
ποινικό δίκαιο ή το εθνικό ποινικό
δίκαιο, όταν η δράση αυτή συντελείται
από άτομα που δρουν επισήμως ή κεκαλυμμένα
υπό κρατική ιδιότητα ως εκπρόσωποι του
κράτους, δυνάμει ρητών ή υπονοούμενων
κρατικών εντολών ή αποτελεί απόρροια
της αποτυχίας του κράτους να ασκήσει
την οφειλόμενη εποπτεία στην δραστηριότητα
των εκπροσώπων του. Άρα, έχουμε μια
τυπολογία εδώ. Έχουμε κρατικές δράσεις
που λαμβάνουν χώρα μέσα στα όρια της
δικαιοδοσίας του κράτους αλλά παραβιάζουν
διεθνή σύμφωνα, έχουμε κρατικές δράσεις
που λαμβάνουν χώρα εκτός κρατικής
δικαιοδοσίας και παραβιάζουν υποχρεώσεις
του κράτους προς το διεθνές δίκαιο, όπως
πολιτικές δολοφονίες, παραβίαση της
αρχής της μη επέμβασης στις εσωτερικές
υποθέσεις άλλου κράτους, έχουμε κρατικές
δράσεις που λαμβάνουν χώρα στα όρια της
δικαιοδοσίας αλλά παραβιάζουν διατάξεις
του ποινικού δικαίου και του ποινικού
κώδικα της χώρας και έχουμε κρατικές
πράξεις που λαμβάνουν χώρα εκτός εθνικής
δικαιοδοσίας και παραβιάζουν τον ποινικό
κώδικα της άλλης χώρας.
Άρα, λοιπόν, υπάρχει η
έννοια των εγκλημάτων τράνζιτ, δηλαδή
εγκλήματα όπου υπάρχει μια αιτιώδης
διαδρομή ανάμεσα στην αρχή της τέλεσης
της πράξης και στην ολοκλήρωση του
εγκλήματος και τίθεται το μεγάλο ζήτημα
αν αυτή η αιτιώδης διαδρομή επιφέρει
και κάποια ποινικά αποτελέσματα όταν
έχουμε μια διαμετακόμιση, αν δηλαδή,
υποστηρίζεται ότι η διακομιδή θίγει τη
έννομη τάξη του κράτους όπου
πραγματοποιείται. Έτσι, έρχεται κάποιος
την Ελλάδα, απαγάγει κάποιον και τον
πηγαίνει σε μια άλλη χώρα. Πρέπει να
δούμε, λοιπόν, τι συμβαίνει με την Ελλάδα,
κυρίως όταν η Ελλάδα παραλείπει να
εμποδίσει το αποτέλεσμα. Έχουμε μόνο
τη δράση αυτών που σχεδίασαν και εκτέλεσαν
την αναγκαστική αυτή εξαφάνιση ή έχουμε
ευθύνη, έστω διά παραλήψεως και της
Ελλάδος εν προκειμένω;
Έχουμε, λοιπόν, προσβολή
της εθνικής κυριαρχίας όταν ξένο κράτος
ενεργεί στο έδαφος άλλου κράτους, έστω
αν και μιλάνε για παγκόσμια δικαιοσύνη.
Κατά τη γνώμη μας, τα παγκόσμια έννομα
αγαθά δεν προστατεύονται με αυθαίρετη
και παράνομη υπέρβαση του εθνικού
δικαίου, τουλάχιστον στις δημοκρατίες.
Οι ανθρωπιστικές επεμβάσεις δεν πείθουν
για τον στόχο προάσπισης των συμφερόντων
της παγκόσμιας κοινότητας. Όπως και να
το κάνει κανείς, το Καταστατικό της
Ρώμης δίνει μια προτεραιότητα ή υπεροχή
στην παγκόσμια δικαιοσύνη απέναντι
στην εθνική ποινική δικαιοσύνη. Μόνο
αν δεν θέλει η εθνική ποινική δικαιοσύνη
να ασκήσει σοβαρά τη δίωξη ενός διεθνούς
εγκλήματος θα μπορούσαμε να μιλήσουμε
για μια προτεραιότητα σε ένα διεθνές
έγκλημα από το Διεθνές Δικαστήριο, για
παράδειγμα.
Όσο αφορά το έγκλημα κατά
της ανθρωπότητας, προφανώς έχει προστεθεί
στα βασικά εγκλήματα του καταστατικού
και η βίαιη εξαφάνιση προσώπων, όμως
θέλει μια προσοχή για την έκταση. Δηλαδή,
ο απλός στρατιώτης που εκτελεί κάτι και
συμμετέχει σε μια πράξη που πληροί την
αντικειμενική υπόσταση μέσα στο συνολικό
σχέδιο, ποια ευθύνη μπορεί να έχει σε
σχέση με τους έχοντες την εξουσία; Αρκεί
να έχει επίγνωση της ένταξης της δράσης
του σε μια απάνθρωπη πολιτική ή πρέπει
να γνωρίζει και το όλο σχέδιο; Είναι
σημαντικό να τονιστεί ότι στις
συγκεκριμένες χώρες το αδίκημα αυτό
της βίαιης, κατά τη γνώμη μας, εξαφάνισης
για πολιτικούς λόγους – έτσι θα το
ονομάτιζα εγώ – δεν καλύπτονταν πλήρως
από τις υπάρχουσες περιγραφές ομοειδών
αδικημάτων. Γι' αυτό και με την κύρωση
της συνθήκης εισήχθησαν νέες ειδικές
υποστάσεις που περιγράφουν το συγκεκριμένο
αδίκημα.
Θα έρθω, στο άρθρο 322 για
το αν πράγματι μπορεί να είναι αυτό το
οποίο μπορεί να καλύψει με το α΄, το β΄
και το γ΄ τις περιπτώσεις. Να σημειωθεί
ότι στο άρθρο 7 του καταστατικού του
Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, το οποίο
κυρώθηκε με τον ν.3003/2002 και το άρθρο 8,
περίπτωση ζ΄ του ν.3948/2011, αναφέρεται για
το ίδιο αδίκημα ο όρος «βίαιη εξαφάνιση».
Στο παρόν κείμενο όμως προτιμήθηκε ο
όρος αναγκαστική αντί της βίαιης. Εγώ
επιμένω ότι είναι βίαιη. Το κυριότερο
είναι ότι το κάνει έγκλημα κατά της
ανθρωπότητας, αλλά προβλέπονται αυξημένες
ποινές και είναι απαράγραπτο.
Στο άρθρο 16 θέλει προσοχή
σε σχέση με την Ελλάδα και τις δυσκολίες
παροχής ασύλου, διότι οι διαδικασίες
διεκπεραίωσης αιτήσεων παροχής ασύλου
είναι ήδη προβληματικές και μπορούν να
γίνουν πιο προβληματικές με το συγκεκριμένο
άρθρο, δηλαδή γενική και σχετικά ασαφής
διατύπωση εξέτασης των σχετικών
παραγόντων της παραβίασης των δικαιωμάτων
και σοβαρών παραβιάσεων του διεθνούς
ανθρωπιστικού δικαίου στη χώρα προέλευσης.
Έρχομαι στο άρθρο 322 του
ποινικού κώδικα το οποίο εντάσσεται
στην κατηγορία των εγκλημάτων κατά της
προσωπικής ελευθερίας. Όμως, η αναγκαστική
εξαφάνιση δεν στοχεύει ευθέως την
προσβολή αυτού του εννόμου αγαθού, αλλά
χρησιμοποιεί ως μέσο την αρπαγή για την
επίτευξη ενός σκοπού. Άρα, δεν πρόκειται
ακριβώς για ένα έγκλημα κατά της
προσωπικής ελευθερίας, διότι η παρανομία
δεν εξαντλείται σε αυτήν την προσβολή.
Θυμίζω την παράνομη κατακράτηση, άρθρα
325, 326 και 334 του ποινικού κώδικα, διότι
δεν είναι ότι απλώς του στερείς την
ελευθερία. Μετά που τον κατακρατείς
παράνομα, τον απειλείς και τον βασανίζεις.
Κατά τη γνώμη μου, η αναγκαστική εξαφάνιση
με δράστες φορείς εξουσίας ξένου κράτους
θα μπορούσε να ενταχθεί στα εγκλήματα
κατά της διεθνούς κρατικής υπόστασης
της χώρας, άρθρα 141 και 146 του ποινικού
κώδικα. Σε κάθε περίπτωση όμως, προσβάλλει
και την πολιτειακή εξουσία και τη δημόσια
τάξη.
Κύριε Υπουργέ, η έννοια
και ο όρος του ελεύθερου ανθρώπου έχουν
καθιερωθεί και στην εσωτερική και στη
διεθνή έννομη τάξη. Το άρθρο 1 λέει ότι
κανείς δεν υπόκειται σε αναγκαστική
εξαφάνιση και το άρθρο 17 λέει ότι κανείς
δεν υπόκειται σε μυστική κράτηση. Σαν
να λέμε σε έναν ποινικό κώδικα ότι κανείς
δεν υπόκειται σε κλοπή της περιουσίας
του ή σε υστέρηση της ζωής του. Αυτοί
είναι πρωτογενείς κανόνες. Καταλαβαίνω
ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε, αλλά, αν
θέλαμε να δώσουμε μια έκφραση πολιτισμού
και δικαιοπολιτική, θα λέγαμε ότι δεν
νοείται αναγκαστική εξαφάνιση ή μυστική
κράτηση σε έναν πολιτισμό του 21ου αιώνα.
Τέλος, ερμηνεύοντας τους
εγκληματίες πολέμου, αναφερόμαστε σε
κατασταλτική προσέγγιση, ότι μηχανισμοί
της εξουσίας παράγουν τους εγκληματίες
πολέμου ή σε βουλησιοκρατική προσέγγιση,
«είναι μια διαταραγμένη προσωπικότητα
αυτός ο εγκληματίας πολέμου». Στην
περίπτωση, όμως, των σύγχρονων διεθνών
εγκλημάτων και εγκληματιών που συμμετέχουν
σε γενοκτονίες, βασανισμούς, δολοφονίες
και απαγωγές, δεν μπορούμε παρά να
δεχθούμε ότι είναι αυτοί που αναλαμβάνουν
τη βρώμικη δουλειά, θεωρώντας ότι
εξυπηρετούν έναν ανώτερο σκοπό ή ότι
τα θύματα άξιζαν αυτό που έπαθαν. Δεν
είμαι βέβαιος ότι ακόμη και ένα sui
generis
ποινικό δίκαιο συνιστά το πρόσφορο
εργαλείο αντιμετώπισης του κρατικού
εγκλήματος, δηλαδή ενός αρχετυπικού
διεθνούς εγκλήματος. Η κρατική ευθύνη
δεν ποινικοποιείται. Συνιστά κατεξοχήν
πολιτικό ζήτημα και συχνά ωμή παραβίαση
διεθνών κανόνων και υποχρεώσεων.
Ευχαριστώ.
